Z larwy do gwiazd

A ona swoim spojrzeniem mogłaby szatkować diamenty. Przechadzała się po wiosce przez cały dzień, wzdłuż szosy, w jedną stronę, od baru piwnego do stacji kolejowej i z powrotem. Nie była to przesadnie długa trasa: dwieście, może trzysta metrów i można ją było pokonywać kilkadziesiąt razy dziennie.

Nikt stąd nie wyjeżdżał na dłużej niż trzy dni. Nikt stąd nie potrafił się wyrwać. Byli skazani na wegetację z delikatnym posmakiem tego, co my nazywamy "wielkim życiem".
Dla nas to życie też jest gdzie indziej. Ich życie to małość. Te nasze bloki z supermarketu gdzie można dostać wszystko bez zdejmowania kapci. Dla nich - wielkie życie.
Jesteśmy małomiasteczkowe ludziki i pomimo wrażenia, że mieszkamy w metropolii ciągle narzekamy, że nic się nie dzieje. Że życie, czymkolwiek by nie było, jest zupełnie gdzie indziej. Daleko poza zasięgiem naszych oczu, marzeń i możliwości. To, co mamy jest tylko marną namiastką zgodną ze starym przysłowiem pszczół, że trawa jest bardziej zielona tam, gdzie nas nie ma.
I tu koło pozornie się zamyka. My - małomiasteczkowe maszyny - marzymy o mitycznym wielkim świecie gdzieś daleko stąd, gdzie jego uczestnicy pewnie marzą o prostym życiu, jakie my wiedziemy.
Nas sława, ich spokój kusi, i przyjaźnie nie podbite żadną walutą.
Mityczny świat zawsze zdaje się być na wyciągnięcie ręki. Słowa "a mogłem być kimś" zazwyczaj padają nad puszką piwa pod trzepakiem albo na obskurnym przystanku autobusowym w wiosce zapomnianej nawet przez choroby weneryczne.
Potem następuje gradacja wymarzonych światów, pragnień oraz możliwości. W małych miastach często likwiduje się mniej opłacalne połączenia. Inne ucieczki. Pocieszające jest tylko to, że ciężko zabłądzić uciekając.