Misterium

Tak, wiem. Kiedyś było znacznie lepiej. Jesteśmy tak skonstruowani, że czas płynie rozbijając się o nasze nosy, nie dupy, więc przed sobą nic widzieć nie możemy. A skoro nie widzimy nic przed sobą, to znaczy, że najlepsze dawno żeśmy za dupą zostawili i co najwyżej możemy sobie pomarzyć. Tyle nam zostało.

Nawet jeśli staram się patrzeć w przyszłość, wybiegać, jak to zgrabnie można ująć, i tak jest to przyszłość przefiltrowana przez przeszłość. Bo nawet, jak sobie marzę o lepszych czasach, to jak mam sobie je mazać? No przecież, że muszę się odnieść do lepszych czasów, które już były.

O kant dupy można to potłuc.

Za moją szanowną czteroliterową ciągnie się fajerwerk wszystkiego, co było dobre, a lepsze już nijak nie będzie. Tymczasem...

Czy aby nie jest tak, że na siłę szukamy złego, że lubimy, jak źle się dzieje, bo lubimy narzekać. Ja lubię narzekać - tak powinienem powiedzieć. Marudzę czasem straszliwie i mija trochę czasu zanim zabiorę się za jakąś rzecz. Tylko pisać umiem szybko i natychmiast. W tym nie lubię się ociągać, bo boję się, że pomysły uciekną albo staną się suchymi, poskręcanymi potworkami zamiast żywych, pełnokrwistych historii. Oczywiście, z czasem odkrywam, że te właśnie pomysły są najgorsze, ale to już inna historia. Nie wiem skąd to się bierze, i nie ja pierwszy to mówię (bo ogólnie to mało kto mówi coś po raz pierwszy) że to, co wymęczone jest lepsze niż to, co powstało z olśnienia. Zupełnie tego nie rozumiem, ale stosuję się do tej metody i muszę sam sobie wierzyć, bo nie cierpię niemal organicznie pokazywania tego, co nie jest skończone. Więc muszę sobie wierzyć, że to jest dobre.

W mojej przeszłości nie ma nic, do czego chciałbym wrócić. Nie ma jakiegoś wymarzonego momentu, w którym chciałbym się ponownie znaleźć i zmienić coś na jeszcze lepsze. Pewnie, popełniłem taką masę błędów, że aż czasami zapiera mi dech jak o nich myślę. To są najdziwniejsze momenty, jakie są moim udziałem. Wybieram sobie jeden taki błąd i jeżę się na myśl o tym, co zrobiłem, a raczej - czego nie zrobiłem, bo najczęstsze moje błędy są błędami zaniechania. Albo tchórzostwa, zależy jak to nazwać. Pewnie bym te same błędy popełnił, w tych samych momentach, gdyby mnie przenieść w przeszłość. Ale już nie mam czego żałować. Mam trzydziestaka na karku i jestem u szczytu swoich intelektualnych możliwości. I nawet jeśli inne możliwości nie są już na tak wysokim, jak za osiemnastaka, pułapie, to jednak mózg rekompensuje mi niemal wszystko. Jeśli kiedykolwiek uda mi się żyć z pisania, będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Nawet jeśli natychmiast to znienawidzę i zacznę marzyć o robieniu czegoś innego, bo powiem sobie, że lepiej już było, a teraz, to o kant dupy potłuc.