Zastanawiam się, co się za tymi twarzami kryje. Jakie historie, jakie dramaty, miłości i radości.
Kobieta
wisząca w oknie jak zwiędły kwiat. Z pewnością pamięta czas drugiej
Wielkiej Wojny. Bezzębnymi ustami przeżuwa coś. Pod oknem dziewczynka w
czerwonej, jaskrawej kurtce, w niebieskiej chuście na głowie. W ręku
trzyma wielką torbę nasion słonecznika. Wyjmuje ziarno, wkłada do ust,
szybko obiera z łupiny. Łupinę wypluwa pod nogi cały czas patrząc na
mnie zadziornie. Obok dziewczynki chyba jej matka, w każdym razie
kobieta w wieku około trzydziestu lat. Pastelowa, pikowana kurtka. Włosy
w trzech kolorach: jasny blond, niemal biel, czerń i czerwień na
końcówkach. Różowe spodnie, bardzo obcisłe. Trójca święta z nieznanej
światu polskiej wsi.
Z
ich twarzy można wyczytać wiele, ale nie szczęście, nie miłość.
Fascynujące twarze. Gdzie tam moja twarz... Gładka jakaś, bez wyrazu
niemal. Patrzysz i widzisz: ta twarz przeżyła swoje. Mała dziewczynka
plująca łupinami słonecznika miała w oczach więcej przeżyć niż ja.
Ojciec, jeśli go ma, pewnie leży pijany. Albo haruje jak pojebany żeby
miała co jeść. Matka może czuć się jak miss wsi. Tu nie jest żadnym
szczytem obciachu i żenady, tylko najlepiej wystrojoną laseczką w pełni
wieku. Pewnie niejeden spod sklepu ma na nią ochotę. Krzyczą:
-
Helenka! Chono do nas! Pachniesz wielkim światem! Daj nam też trochę
tego zapachu! No chono! Mamy wino owocowe! I lizaki dla małej! Helenka,
no weź!
Ale się nie daje skusić tym prostakom. Ona ma dumę swoją i swoje marzenia.
Jedyne czego zdaje im się brakować, to nadzieja.
Ich twarze mają już wszystko inne. Trzeba było widzieć jej spojrzenie...
Mogłaby nim spokojnie szatkować diamenty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz